Dat de mannen er zin in hadden was al snel duidelijk, ruim voor aanvangstijd waarop kon worden binnen gelopen in café Waterlust, zaten de meeste mannen al binnen.
De verwachtingen waren hoog gespannen.
Wij hadden hier al enige jaren geleden regelmatig gevist tijdens de wintercompetitie en toen waren de vangsten geweldig.
De vorige eigenaar van Waterlust had alle visclubs echter de wacht aangezegd, waardoor we dat niet meer konden meemaken.
De huidige nieuwe eigenaars staan gelukkig weer open voor de aanwezigheid van visclubs in het weekend, dus we wisten niet hoe snel we daar bovenop moesten zitten. En hier zaten we dan weer,
Mario had aan de grote ronde tafel natuurlijk weer het hoogste woord, hij zat zelfs een beetje te kwijlen bij zoveel herinneringen die boven kwamen drijven. De vis club die vorige week al was begonnen hadden veel kleine Alvertjes en Roofblei gevangen, de grotere voorn zou later in december verwacht worden als het wat kouder werd.
Vis volop dus.
De mannen wisten dan ook niet hoe snel ze de spullen in orde moesten maken aan de kant na de loting.
Wilmar vond dat hij op een wel heel klein stekkie geplaatst was, waar hij zo op het oog niet eens zijn leef en/of schepnet in kwijt kon. Volgens Mario was dit werkelijk een “wereldstek”, maar wilde toch ook niet ruilen, dus elders achteraan de rij dan maar plaats nemen. Zodra het startsignaal was gegeven verdwenen bijna alle dobbers simultaan onder water.
De kleine vis zat werkelijk overal, heel leuk, maar dan zou je er minstens een paar honderd moeten vangen wil je een beetje aan de kilo’s kunnen komen. Je haakje had nauwelijks kans om de bodem maar in zicht te krijgen!
Ook 4 grams dobbers voorzien van een bulkloodje op de lijn die voor een snelle daling moest zorgen had geen schijn van kans.
Je zag verbeten trekken op de gezichten verschijnen.
Hier moesten andere tactieken gebruikt gaan worden dan even boven de bodem vissen, maden bijvoeren en/of aparte voerplekken maken. Mario, gewend als hij is onder dergelijke omstandigheden, verdween weer in zijn “ik ben één met het visbestand-mode” en sleurde de een na de andere binnen. Per slot heeft hij een reputatie hoog te houden.
Even voor de pauze voelde hij echter wel wat druk van de “Koopmeinertjes”.
Vader en zoon zijn van het aparte soort; zij leven, eten, ademen en doorleven vis, zij schieten zelf nog net geen kuit en waren tot op de tanden bewapend en voorbereid. Zij leken haast nog sneller de vis eruit te halen dan Mario.
Tijdens de pauze, waarop Waterlust de mannen heerlijke zelfgemaakte broodjes bal en bruine bonen soep voorzette, probeerde hij dan ook zijn gehele trukendoos om er achter te komen hoeveel zij dan al gevangen hadden.
Een beetje geroutineerde visser weet echter als geen ander hoe je dit soort vragen tactisch moet omzeilen en vooral de indruk achter moet laten dat het allemaal eigenlijk wel een beetje tegen valt.
Dit om de verraste blikken en de “O’s en Aha’s” tijdens de weging alvast te garanderen.
En voort ging het weer na de pauze.
Jacques oogstte nog even alle aandacht omdat de bewegingen die hij maakte de indruk wekte dat hij wel een erg grote vis aan het verschalken was, maar dat bleek bij nader inzien een tuigje te zijn die helemaal in de war zat.
Dat zorgde weer voor een grote glimlach op het gezicht van Frans, want die was uitermate tevreden over zichzelf dat hij vandaag eens een keertje geen enkele haak en/of tuigje had verspeelt!
Peter zat gescheiden van de rest om de hoek onderaan het café. Daar werd hij enkele malen verrast door een enorm monster die zijn gehele tuig meenam en onder de boten verdween. Dat was, wat hem betreft, op zeker een snoekbaars.
Het weer was ons, op een enkel klein miezer buitje na bij de start, geweldig gezind waardoor het alleen maar nog meer een geweldig eerste competitie dag werd.
Tijdens de weging bleek dat de Koopmeinertjes er inderdaad geen gras over hadden laten groeien en zelfs elkaar slechts 25 gr verschil gunden (4550-4525 gr), zodat zij 1 en 2 werden die dag, gevolgd door Mario (3775gr) op de 3e plek.
Als straks de grote maatvoorns gaan komen dan zou er zomaar eens een aanval op het 40 kg record van Mario gedaan kunnen worden! 25 november staat de volgende op stapel.
Hopelijk zijn Theo en Henk Elemans er dan weer bij en is de griep weer helemaal onder controle!