Eindelijk, bekend; de Kampioen der Kampioenen van de Wintercompetitie!

terug naar overzicht

Zaterdag, 3 maart 2018

Het barre weer van de afgelopen weken zat met name de 3 mannen die de wintercompetitie in hun voordeel konden beslechten niet mee.








Een laag sneeuw, gevoelstemperaturen van -10, wakken slaan en zwaar in de Eskimo kleding zou het gaan worden. 
Slechts een klein groepje van zes dappere mannen bleven hardnekkig weerstand bieden tegen het mogelijk niet doorgaan van de wedstrijd. 
En die kwam dan ook. 
Zowel Nick, Rob als Mario waren al om 7 uur in de ochtend met pikhouwelen, ijzeren staven en sleepnetten in de weer om de zes plekken ijsvrij te maken. 
Tot onderaan zijn bilspleet nat van de transpiratie na al dat beuken op het ijs, kwam Mario enthousiast het clubhuis binnen druipen. Waar de anderen inmiddels al aan de warme koffie zaten.
Zouden we, door het gemis van onze hulpvaardigheid, normaliter een scheldkanonnade over ons heen krijgen waar je op de F-side van Feyenoord niet voor schut mee zit. 
maar deze keer was Mario zijn humeur nergens meer door te stuiten. 
Vandaag moest het immers gebeuren. 
Het was erop of eronder, Nick, Rob of Mario en niemand anders. 
De voelsprieten gingen tijdens de koffie alweer uit naar welke geheime voorbereidingen men had gepleegd. 
Niemand gaf een krimp, er werden wat plaag stootjes uitgewisseld, maar meer gezeur was er niet. 
Blijkbaar speelden de zenuwen toch wel een beetje op....
Voor Theo, Frans en ik was het vandaag vooral lekker vissen, ontdaan van wat voor stress dan ook. 
De wind was bijna geheel gaan liggen, de temperatuur viel reuze mee en er werd meteen vis gevangen. 
Vooral door Frans en mij en daar zaten lekkere dikke maatvoorns bij. 

Bij de anderen liep het niet zo lekker. 
Zeker niet toen er opeens een “nieuwe vriend” vooral Nick, Theo en Frans gezelschap begon te houden. 
Dat bleek Rick de huisreiger te zijn. 
Het beest kende geen enkele schroom en dook met een fanatiek enthousiasme op de lijn zodra die maar even met een visje boven kwam. 

Hoe ze ook hun best deden hem bij de lijnen weg te houden, niets hielp. 
Het kon dan ook niet uitblijven of hij zou eens vast komen te zitten. 
En ja hoor, Theo slaagde er zelfs tot 3 maal toe hem aan de lijn te hebben, net als Frans die zijn normale vriendelijke spraakvaardigheden plots verloor. 
Rick, bleek net als ons een Bikkel te zijn. 
Vast aan de lijn gezeten of niet, drie minuten later kwam hij gewoon weer terug. 
Ik heb Frans nog nooit zo vaak met de soepelheid van een Antilope van zijn kist af zien komen om hem weg te jagen. 
Maar echt helpen deed het niet veel. 
Tijdens de pauze gaf Mario aan ongeveer 1.5 kg gevangen te hebben. 
Deze opmerking werd natuurlijk door niemand geloofd. 
Voor ons was het allang duidelijk dat het een gelopen race was. 
Maar Nick en Rob begonnen al een beetje somber om zich heen kijken, want bij hun ging het bij lange na niet zo goed als voorgaande wedstrijden. 
Mario zag dit ook, wat maakte dat er meteen wat zenuwknopen in zijn nek er beduidend losser bij gingen liggen. 
Hij kondigde stoer aan dat hij na de pauze genadeloos ging toeslaan. 
Gerrit en Arie, onze uitbaters die zo goed voor ons gezorgd hebben deze competitie kregen namens het Alvertje, een kistje bier en een mooie fles wijn, waar ze helemaal verlegen van werden. 
Voort gingen we weer. 
Rob en Nick liepen ineens veel vaker dan gebruikelijk bij elkaar langs, deelden adviezen, sausjes, brillen, snorkels, sprongen hoog in de lucht tegen elkaars borst, high five-en er lustig op los en streden voor wat ze waard waren. 
Dat leek vooral bij Rob goed te gaan, 
Mario hoorde je niet meer en zoals we al weten, kon maar een ding betekenen; hij was goed los!
Theo was ondertussen maar eens een goed gesprek midden op het ijs aan het doen met Rick, hij zat voor de zoveelste keer vast. 
“nu moet je eens goed luisteren” begon Theo, maar Rick had andere besognes, hij rukte zich los en vloog alweer naar Frans. 
Frans is vastbesloten volgende keer een ander aftershave luchtje op te doen, want daar kwam het door, dat wist hij zeker. 
Een uurtje voor het eindsignaal kwam Gerrit de steigers opgelopen met dampende heerlijk gekruide kippenpootjes ook alweer als dank. Kijk; wie goed doet, goed ontmoet, zeggen we dan maar. Dat was een mooi gebaar mannen! 
Bij mij was het na de pauze wel wat minder, maar de maatvoorns bleven zich regelmatig aanbieden, ook een redelijke maat baars liet zich zelfs zien. 
Nu heb ik deze competitie wel vaker het idee gehad dat ik vreselijk goed zat te vissen en dat bleek elke keer ijdele hoop, dus ik rekende nergens op. 
Het ging voor mijn gevoel in ieder geval heerlijk, dus wat wil je dan nog meer..
Bij de weging bleek ik maar liefst 3275 gr te hebben, Nick en Frans 1400, Theo 1450, en zelfs Rob bleef ik voor, die op 3150 bleef steken. 
Dat betekende zowaar een 2e plek, mooier dan ik ooit had kunnen denken. 
Mario bleef als laatste die gewogen moest worden stoïcijns, maar kon met 3950 gr zijn 4e nummer 1 plek aantikken en werd daarmee ook onbetwistbaar de Kampioen van de Winter vis competitie! 
Nick werd hiermee 2e en Rob 3e in de totale eindstand.
Wat er vervolgens met hem gebeurde zou ik de lezer het liefst willen onthouden, maar de journalist in mij kan niet anders.  
Het begon met een geweldige hoeveelheid aan tanden en tandvlees wat in een keer open gegooid werd. 
Waaruit een oerkreet naar boven borrelde die de naast palende alarmpaal vijf minuten lang spontaan liet afgaan. 
Wij werden vervolgens door hem het café ingedreven waarin we gedwongen werden de wedstrijd tot op de minuut nogmaals aan te horen vanuit een licht kwijlende en hyperventilerende Mario. 
Theo en Frans begonnen in mijn nek te hijgen met opmerkingen dat ik als voorzitter nu echt moest gaan ingrijpen. 
De anderen zag je met grote ogen stijf achterover in hun stoelen hangen met hun nekharen helemaal overeind. 
Okay zei ik, vooruit dan maar. 
Ik ging staan en ging zo recht mogelijk tegenover Mario staan. 
" Rustig aan jongen, ga even zitten en adem even diep in, want we hebben je wat te vertellen". 
Mario, midden in zijn zoveelste verhaal, met ogen als schoteltjes, een glanzende schedel en een grijns van oor tot oor, zakte in de stoel.
Mario, begon ik; Kampioen der Kampioenen, man der mannen, wedstrijd”lijer” der wedstrijdleiders. 
Wij willen je vanuit het klokhuis van onze ziel feliciteren met deze overwinning. 
Eigenlijk wisten wij het al, er kon maar 1 man deze zware strijd aan. 
Maar 1 man die zo doordrongen was van de belangen die hier op het spel stonden. 
Maar 1 man die lichamelijk en mentaal zo 1 is met het visbestand en zijn omgeving. 
Maar 1 man waarvan Jack Valkenburg en Jan van Schendel nachtmerries van hebben. 
Maar 1 man waarvan diezelfde vissers posters van aan de muur hebben hangen, je stalken en jou altijd in de jas helpen.
Die man Mario, dat ben jij, jij en niemand anders!
Zo en nu weer ff normaal doen, gaan we nog ff een bakkie doen.
En zo geschiedde…😉

Maar Kampioen is tie!! 

Om u de beste gebruikservaring te kunnen bieden, gebruiken wij cookies. Voor meer inhoudelijke informatie en het onderscheid die wij hier in maken, verwijzen wij u door naar ons Cookie beleid

Accepteer cookies