Het begon als een normale winter competitie dag.
De meesten kwamen weer binnen dribbelen in het besef dat ze net zo goed meteen hun daginleg aan Mario, Nick of Rob konden overhandigen en er voor de rest maar het beste van moesten zien te maken.
Per slot domineren deze mannen al sinds het allereerste begin van de afgelopen wintercompetities.
Waarbij Mario meestal aan het langste eind trok, maar altijd keurig gevolgd door Nick of Rob.
Op zich niet zo verwonderlijk, per slot zijn het alle drie fanatieke wedstrijdvissers die veel tijd en geld investeren aan hun hobby.
Ondanks dit gegeven maalt het desondanks bij de anderen weleens door het hoofd hoe leuk het zou zijn toch minstens eens 1 keer van een van die mannen te winnen.
Theo is dat weleens gelukt, Jan en ik ook, maar dan won je maar van 1 van die drie mannen.
Vandaag echter, leek het er ineens allemaal anders dan anders uit te zien….
Zag je als vanouds de vissen al springen en in dozijnen aan je voorbij trekken.
Nu zag je spiegelglad water, geen enkele vis beweging te bespeuren en zelfs de altijd aanwezige reiger, aalscholvers en futen ontbraken.
Wat al snel voor een onbehaaglijk gevoel zorgde en alleen maar meer bevestigd leek te worden toen er de eerste tien, vijftien minuten door vrijwel iedereen geen beet te bespeuren was.
Mario zag de reden daarvoor voornamelijk in zijn slechte plek, maar Rob en Nick die daarover helemaal niets te klagen mochten hebben, zagen ook heen enkele beweging.
Na een uurtje, werden de eerste visjes gevangen.
Nou ja visjes, grondeling, die qua formaat zelfs die naam bijna niet waardig waren.
Ik zat vlak naast Nick en samen halen we er ook eentje binnen.
Theo en Frans hadden er al drie.
Maar veel meer dan dat gebeurde er niet.
Joske zette maar eens een muziekje op, en Arrow Rock glooide over het water, dat was tenminste nog iets.
Ondertussen waren anderen al bezig om te prullen of in Theo termen ff "poelementeren", maar niets hielp.
Frans bleef uit het zicht van de anderen om de hoek van de woonboot, zijn gewoonlijke geluiden produceren.
Voor de lezer die hiermee onbekend is; Frans is wereldkampioen tuigje in de war maken, haakjes verliezen en vastzitten aan de meest vreemde obstakels.
Wat gepaard gaat met de broodnodige krachttermen etc., maar bleek ondertussen wel de enige te zijn die tijdens de pauze al meer dan 6 vissen in zijn netje had, waaronder ook voorns.
Mario had nog niets en Rob 1.
Tijdens de pauze klonk dan ook menige zucht en werd er volop gespeculeerd naar wat de reden voor deze ellende zou kunnen zijn. Arie, onze uitbater, wist natuurlijk allang dat de vis weg was en had, i.v.m. teruglopende inkomsten, hiervan wijselijk geen vooraf melding gedaan.
En deed vreselijk zijn best om ons af te leiden door video’s te laten zien van massa’s aalscholvers die in Enkhuizen zich volvraten aan vis in een afgesloten gracht, of opmerkingen als; “denk eens aan de ploeg die morgen hier komt en de hele dag ook nog in de regen moeten zitten”.
Met beduidend minder vertrouwen gingen we na de pauze weer naar de stek.
Cor, die s’ochtends nog stond te stralen omdat hij nu eindelijk eens de top stek nr.1 had getrokken, kwam na een kwartiertje alweer eens langs dribbelen.
Hij had er slechts 1 en dacht nu zeker te weten dat het hierbij zou blijven en ging maar weer eens een bakkie binnen doen en een plasje plegen.
Nog nooit eerder op een wedstrijd hebben zoveel mensen, die normaliter niet van hun stek te branden zijn, een loopje gemaakt of gingen binnen ook maar weer eens wat consumeren.
Nick, normaal gesproken de nuchterste en onverstoorbare Nederlander onder de 30 jaar, zat vlak naast mij en zag ik voor het eerst wat onrustig worden, toen ik mijn derde visje - een baarsje- eruit haalde.
Hij ging ook pielen, wat resulteerde in merkwaardig aandoende yoga houdingen.
Voornamelijk omdat dit de enige manier bleek om bij de verschillende vis stekjes te komen.
Zo heb ik hem ruim een half uur, met zijn arm volledig naar boven uitgestrekt, met een vinger in het einde van de holle hengel zien zitten, om pal tegen een bolder kunnen vissen.
Of met zijn hoofd ergens ter hoogte van zijn kruis, om onder ergens bij te kunnen komen.
Dat gaf voor omstanders natuurlijk weer enige reden, daarover guitige opmerkingen te maken.
Nick bleef onverstoord zijn gang gaan en draaide zonder te gaan verzitten zijn lichaam op een gegeven moment zodanig ver naar links om achter hem te kunnen vissen, dat je moeite had de voor en achterkant van zijn lichaam van elkaar te kunnen onderscheiden.
Het mocht allemaal niet baten, het bleven er 2.
Frans en Theo bleven echter doorgaan en peuterden er toch nog een aantal boven water.
Jos had het al helemaal gehad toen door een windvlaag zijn gehele doos met maden over de steiger waaiden.
Waarop de bekende god&€#-€*#!, klonken en hij weer even bezig was de steiger schoon te spoelen, geen enkele vis voor Jos.
Mario viel bijkans in slaap en heeft voor zijn doen nog nooit zoveel rond gelopen en begon al snel rond te strooien dat dit een definitieve afschrijver zou worden.
Daar was niets van gelogen want hij had ook helemaal niets toen het eindsignaal klonk.
Rob stond geruime tijd met zijn hengel geheel op 10 meter om op elk mogelijke plek waar hij maar bij kon een visje te verschalken, maar niets baatte, ook hij eindigde met 1 miezerig visje.
Bas, had het, zoals altijd eigenlijk, volledig naar zijn zin.
Zijn humeur is sowieso niet neer te sabelen, maar vandaag zag hij eens om hem heen wat het met de anderen deed wanneer ze eens net zoveel, of net zo weinig, als hij vingen.
Bas had niets, maar had een hele goede dag.
Mario kwam om half een langs met het voorstel deze keer maar om 1 uur te stoppen, want beter zou het toch niet meer worden.
Daar ging iedereen snel mee akkoord.
Om 13.00 uur klonk dan ook het verlossende eindsignaal.
Zou je bij alle normale wintervis wedstrijden al uitgelachen worden als je er niet minstens vijftig aanbood ter weging, maar vandaag zou je misschien al in de top 3 komen als je er 3 had, schoot het plots door mij heen,
En inderdaad, Frans 1, Theo 2 en ik 3, met mijn miezerige 3 visjes.
Terwijl Frans nog wat beduusd naar zijn hand zat te kijken met daarin de volledige dag winst, schoot mij ineens nog wat te binnen.
Vandaag hadden Theo, Frans en ik, in 1 klap alle drie de alleenheersers der Winter competitie te pakken gehad:
En iedereen die slechts 1 vis had, hadden ook nog Mario te pakken.
En na een dergelijke boodschap vertrokken de mannen met een brede glimlach weer naar hun auto op huis aan.
Laten we hopen dat de vis er over 2 weken weer is, want om die mannen elke keer een "pak slaag" te geven, gaat ons ook snel vervelen :-)